Ժողովուրդը գահին նոր թագավոր է կարգում։ Նախկին թագավորը նրան երեք ծրար է տալիս՝ ասելով.
-Հենց դժվար լինի, հերթով կբացես ու կկարդաս։
Անցնում է որոշ ժամանակ, և ժողովուրդը բողոքում է. «Ինչո՞ւ ենք էսքան վատ ապրում», և պահանջով գնում է թագավորի մոտ։
Միապետն իրար է անցնում, չգիտի՝ ինչ անի: Հանկարծ հիշում է ծրարները։ Բացում է առաջինը, իսկ այնտեղ գրված է. «Ամեն ինչ բարդիր ինձ վրա»։ Դուրս է գալիս ժողովրդի մոտ և սկսում արդարանալ, թե ամեն ինչ նախկին թագավորն է արել, նա է մեղավոր, ու որ ինքը դեռ չի հասցրել ուղղել նրա սխալները։ Ժողովուրդն ուրախանում է և հեռանում։
Անցնում է որոշ ժամանակ։ Ժողովուրդը կրկին բողոքում է. «Ժամանակն անցնում է, կյանքն ավելի է ծանրանում»:
Վախենում է թագավորը, հիշում է ծրարները և բացում երկրորդը. «Բոլորին ամեն ինչ խոստացիր»: Ելույթ է ունենում ժողովրդի առաջ՝ բոլորին խոստանալով ճոխ կյանք, հարստություն... Ժողովուրդը կրկին հավատում է։ Ժամանակն անցնում է, մարդիկ նորից հավաքվում են պալատի մոտ, ընդ որում, արդեն զինված են։ Վախենում է թագավորը, հիշում վերջին ծրարի մասին, բացում այն և կարդում. «Գրի՛ր նույնպիսի երեքը և հեռացի՛ր գահից»։
Արտեմ Սարգսյան